Lei de vida
Escasamente andada a miña vintena, coa relativa experiencia e a inmensa ignorancia que os pasos dados me outorgan, podo dicir que batín, de xeito inevitable, co dó nalgunha das súas inexorables formas. A marcha de quen cría compañía permanente. O desamor de instituto, que ole a tinte de salón de peiteado e vodka de catro euros. A morte como fenómeno distante, a dúas ou tres xeracións de min. O dó, en definitiva, como a manifestación palpable dunha ausencia, algunhas veces abrupto, as máis delas crónica dunha morte anunciada. O dó que desgarra, remenda e acaba causando tenrura ou vergoña, mais non necesariamente nesa orde nin cun efecto unívoco. A dor humana polo que xa non é nin está, poderiamos resumilo, aínda que non pretendo aquí dilucidar a esencia dun concepto sobre o que se verteron ríos de tinta con desembocadura en tratados filosóficos e psicolóxicos de grande altura intelectual e clínica. Con todo, hai un dó escasamente tratado como tal, do que os que temos o privilexio de exp
