T-í-a

 

Lin unha vez que a amizade é como non saber bailar pero ter a certeza de que vas ter un círculo no que poder facelo. Quizais sexa un metáfora un tanto utópica, a da vida coma un baile. Si. Con toda certeza é unha metáfora un tanto utópica. Porque no baile da vida, na sucesión frenética de pasos, movementos espasmódicos, cambios de salón, de parella e de estilo musical, absolutamente ninguén ten nin puñetera idea de como bailar. O círculo de amigos, diriamos, sería aquel no que tes a seguridade de que por moi mal que bailes, non se van rir de ti. Pero eu penso que se bailas mal e non tes amigos que se rían de ti, o que tes é unha merda de amigos.

A amizade é a que se ri do mal que o fas, grava un vídeo, convérteo nun chiste recorrente entre os que estades no círculo e fai que de rir tanto esquezas que estás a bailar, que o estás a facer mal e que, ademais, o chiste deixou de ter graza hai uns cantos cambios de salón, de parella, de música. A min gústame pensar, tamén, que a amizade non é a que te invita a unha copa despois de bailar. Non. A amizade é a que te arrastra ata a barra e che pide, tía, está ronda págaa ti, que estamos a final de mes, que ando xusta. E ti págala. Aínda que non sexa final de mes. Aínda que non ande xusta. Porque sabes, tes a certeza inequívoca que confire a cotiandade do baile conxunto que a seguinte, por moito que sexa día trinta e un, a vai pagar ela. 

A amizade non é solícita, nalgúns casos ata roza a imperativa necesidade de prácticas ocultistas para adiviñar todo o que pode conterse en tres letras. Tía. T-Í-A. E acodes. E dás. E ás veces non recibes. Non inmediatamente. Non unha semana despois. Pero sempre gañas. Gañades, de feito. Porque a amizade é de todo menos un negocio e nos negocios sempre hai alguén que sae perdendo. Pero escoitas. E ás veces só cobres un papel testemuñal no metamórfico da busca da felicidade allea que, desde o momento no que é amizade, es incapaz de sentir como allea ao cen por cen. E volves acudir. E volves dar. E desta vez recibes. Quizais nun día, nun mes, nun ano. Porque desta volta caíches ti que de bailar, xa o deixei claro ao comezo, segues sen ter nin puñetera idea.

A min gústame pensar, outra vez, porque penso moito, ás veces menos, que a amizade é unha CocaCola sobre a mesa. Porque dá igual en que salón esteas, quen escollera a música e quen trouxera ou non parella, que sempre hai alguén que pide unha CocaCola. E, se non, é que só tedes amigos realfooders (e dese salón tamén se sae). Nunha CocaCola sobre a mesa cabe a infinitude. Conversacións vacuas. Que vou poñer para a voda de Mónica, que o vestido do ano pasado non me serve, que botei barriga. Disertacións filosóficas sobre o catastrofismo dos novos tempos. Non sei que vou facer con este rapaz, que non me estuda nadiña. Anunciacións que nada teñen que envexar á do Anxo Gabriel. Que estou de dous meses! Lóxicas escépticas coa psiquiatría moderna. Pero como vas volver con ela, cajonaluna, non ves que non te merece. Parvo. Que de bo, es parvo. E rides. Rides, porque a CocaCola hai tempo que desapareceu do vaso pero o mundo non rematou de arranxarse. E veña, dous bicos, ala, ata o próximo día, mes, ano. Que pode pasar o tempo que sexa que CocaCola sempre vai haber, vamos, que leva existindo desde o mil oitocentos e pico, non se vai extinguir agora.

E cambias de salón. Outra vez, ás veces máis das que pides pero sempre menos das que caes. Ás veces tírante. E, outras veces, tírate a mesma man que te invitara a unha CocaCola. E o círculo medra, e diminúe, tamén. E muda a cor dos beizos que rozan a aspereza da pel de limón que pendura do vaso de CocaCola. Que ás veces leva ron. Que o mundo para arranxarse, de cando en vez, esixe máis que un mero refresco. Pero a amizade, a de verdade, a que se ri de ti, e te grava, e che pide que pagues esta, tía, que ata o día un non me ingresan, asiste, orgullosa, ao metamórfico do teu particular proceso de busca da felicidade. E está aí para suxeitarche as prioridades, limparchas e recolocarchas coidadosamente no seu lugar, que sabe cal é, aínda que ti non. Gárdachas cando non che queda espazo para elas e vólvechas prestar. Porque a amizade fai iso sempre. E non o cobra. Porque iso, máis que nada, non hai prezo que o pague.

E ti, que parecía que aprenderas, que o estabas facendo mellor, que xa crías que sabías bailar... segues sen ter nin puñetera idea. E que gusto porque, se non, a ver de que ías rir. 

Noela Rivas