Uns Yatekomo fríos

 

Imaxina que che paran a vida. Así, sen máis. Dun día para outro. Sen opción. Imaxina que conxelan todos os teus plans, proxectos, compromisos, desexos, obrigas. Imaxina que os meten nun frasco que non podes tocar e leva unha etiqueta que con sorte pon "quince días", con moita sorte, "sete", e, se non es dos afortunados, "indefinido". Imaxina que dese frasco che separa un cristal transparente, que podes velo, anhelalo, mesmo sacarlle unha foto. Pero non podes tocalo. 

Poida que non sexa preciso falar de ningún frasco nin ningún cristal para entender o que estou a describir. É unha realidade habitual, común, á orde do día. Poida, incluso, que un se vexa nesta mesma situación. Por primeira, segunda ou terceira vez. Con síntomas. Sen eles. Con grandes eventos cancelados. Cunha simple semana sen traballar. Con comida ao pé da porta. Cuns Yatekomo fríos. Cun maratón de series. Con teletraballo. 

Adopta múltiples formas, reaccións, temporalidades. Afecta a un si e ao outro, tamén. Parece que un se  libra, pero non. E ao final é o de sempre, o de todo o mundo. E como sempre que pasa co de todo o mundo, normalízase. Ninguén se escandaliza, dentro dos límites do razoable -non sempre respectados por certos sectores que prefiren negar a colaborar-, en pleno 2022, por que lle pidan gardar unha ou varias semanas de corentena. Encerrarse durante días e días entre catro paredes, privado de calquera tipo de contacto físico-afectivo e interacción non virtual, lonxe de semellar un castigo carcerario, é algo polo que sentirse afortunado. Porque polo menos respiras. Porque polo menos vives. E como sempre que pasa co de todo o mundo, normalízase.

Despois saes, claro que saes, as máis das veces saes. E se es novo ou nova, con máis razón. Queda no anecdótico, no recordo, perdido no tempo -ou no tempo perdido-. E voltas á máscara como extensión anatómica do teu propio nariz e ao aforro obsesivo de apertas a descoñecidos -porque cos coñecidos, xa se sabe, como vai pasar?-. E dinche que aproveites, que te arrisques, que espremas o tempo porque en calquera momento volven roubarcho. E métencho nun frasco. E podes velo, anhelalo, mesmo sacarlle unha foto. Pero non podes tocalo.

Non te queixes. Non está ben que te queixes. E esa presión que tes no peito cada vez que non tes un plan baixo control, esa falta de aire cando estás rodeado de xente pero non sentes que sexa o teu sitio, esa friaxe nas mans pola sensación de non chegar, nunca, nunca, nunca... iso é polo da xeración de cristal e todo iso. Se o tedes todo, non? Información as vinte e catro horas, conexión, posibilidades, recursos... Non te queixes. Non está ben que te queixes. Falan de terapia e tal. Na historia de Instagram queda chulo. E #MentalHealthMatters e #StopSuicide e todo iso. 

Para. Porque tes que parar. Porque esa pasa a ser a túa única obriga oficial. Pero como sempre que pasa co oficial, este vai ligado ao oficioso. Neste caso, o oficioso -aínda que máis ben se diría extraoficial, porque non deixa de vir de fóra, aínda que o temos metido moi dentro- xa se dá por sentado. E son as obrigas do sistema en si. E sé produtivo, pero coida de ti mesmo. E aproveita todas e cada unha das horas do día, pero non te estreses. E expón cun sorriso a túa rutina ante milleiros de seguidores, pero, eh, non se che ocorra compararte. E terás o que merezas, pero aprende a tolerar a frustración. E involúcrate nos problemas cidadáns, pero tampouco esixas demasiados dereitos. E come, pero mira ben o que, ou, senón, mellor non comas. E fai deporte, pero grávao. E non teñas contacto con ninguén durante sete días seguidos, pero non teñas a desvergoña de sentirte só, fráxil ou sensible. Porque polo menos respiras. Porque polo menos vives.

E ata onde imos predicar que a dor hai que sentila para superala, pero só permitir que se sinta a niveis socialmente aceptables? E ata onde imos invalidar o sufrimento duns por ser maior o doutros? E quen marca sequera que sufrimento é maior ou menor? Non se confundan, non consiste en caer na auto-compaixón, pero ata onde imos sustentar a doutrina do todostemosproblemas aderezada cunha loanza incesante da psicoloxía da que todos semellamos profesionais pero nunca pacientes? Quizais ata que nos estoupen as cifras na cara. E nin así. Case catro mil suicidios nun ano. Que horror, que horror, que pena, e veña #VerónicaForqué. E por que non me sinto suficiente? Se nunca tal me dixeron. E por que teño baixa autoestima? Se nunca tal me fixeron pensar. E por que me costa xestionar as emocións? Se nunca tal problema tiven. 

Non te queixes. 

Non está ben que te queixes. 

Sempre vai haber alguén cun problema maior, máis horroroso, máis válido.

Porque unha realidade na que o linde do que é prioritario o marca a dependencia dun respirador de UCI é unha realidade na que se esixe competir ata para probar can meritorio é o teu problema. E sempre hai algunha bóla nalgunha gorxa dalgunha persoa que fixo máis puntos que a que tes ti para ser desenredada. E a túa máis che vale tragala, que non cha noten moito. 

Que aos demais tamén lles pasou, e mira que ben están todos, non? 

Noela Rivas